5f44b755
U gebruikt een verouderde browser. Wij raden u aan een upgrade van uw browser uit te voeren naar de meest recente versie.

Donderdag 18 maart 2010

We hebben een rustige ochtend want de vroege boottocht staat niet op ons programma. Wel gaan we de ochtend-excursie en de boottocht in het Nationaal Park meemaken. We gaan dus eerst lekker ontbijten.
Rond 10 uur gaan we onder leiding van onze gids het park in achter ons resort. We wat ongecultiveerde ananasplanten en komen dan bij een grote bak van 15 meter doorsnede waar leguanen worden gehouden. Onze camera’s klikken. Het is warm en de zon schijnt op onze bol. Nog warmer is het in de vlinderkooi die met een fijnmazig net is overspannen. Er vliegen voornamelijk Morfo’s, grote blauwe vlinders, die zich in een trage golvende vlucht voortbewegen. Wanneer de dieren op een blad of bloem belanden sluiten ze de vleugels en veranderen de opzichtige felgekleurde dieren in anonieme schijfjes met een neutrale bruine kleur met grote en kleine ogen. De gids vertelt het verhaal van de voortplanting. Wanneer de eitjes uitkomen moeten de rupsjes nog flink groeien op hun specifieke voedselplan, de waardplant. Tijdens de metamorfose worden de cocons verzameld in een aparte kas.
We ontvluchten e broeierige kas, maar niet voor lang. De volgende vlinderkooi staat op ons te wachten. Dit keer is het een mengeling van allerlei vlinder variëteiten. Rood, oranje, geel en zwarte kleuren komen in allerlei combinaties aangevlogen. Ook dit is spectaculair al halen deze diertjes niet de spanwijdte van de Morfo’s met 150 mm. Met zoveel mensen dat zijn wij niet gewent Met zoveel mensen dat zijn wij niet gewent
We komen alweer in een nieuwe kooi. Hier staan we rondom een enorme kist waarboven een enorme sigaar hangt als een grote ballon. Het blijkt een ecosysteem te zijn. Alle afval uit het hotel wordt in deze kist in zuurstofloze omgeving met schimmels en bacteriën omgezet in brandbare gassen. De toiletafval verandert dus in methaangas. Dit gas wordt weer gebruikt voor het koken en de warmwater-voorziening. Weer belanden we in een kooi. Hier gaan we kikkertjes zoeken. Al meteen vinden we Dendrobates auratus, de gouden pijlgifkikker. Een diertje van zo’n 4 cm, dat vaak een gele tekening op een zwarte achtergrond heeft en in dit geval groen en zwart. Dan zien we ook de blue jeans, Dendrobates pumilio. Dit kleine kikkertje van 20 mm is fel roodgekleurd met blauwe achterpoten.vlindersvlinders
Na de rondgang door het park

zoeken we de koffiepot. Bij de receptie is deze verkrijgbaar. De koffiepot is leeg en de balie onbezet. We wachten even, spreken nog met andere gasten om vervolgens ons eigen honk weer op te zoeken. Ik reorganiseer mijn spullen rondom het bed. Waar is mijn fototoestel. We kijken rond maar hebben al snel in de gaten dat we elders moeten zoeken. Ik loop richting receptie want als iemand het toestel vindt, brengen ze het hopelijk naar die plek. Receptie gesloten. Waar had ik het toestel nog? Bij de rondwandeling natuurlijk en daarna de koffiepot. Jazeker. Daar ligt hij niet meer en de balie is nog steeds dicht. Ik loop naar de kamer en weer terug. Neen, rustig zitten kan ik niet. De balie is open. Wat voor toestel is het? Nikon, Coolpix, zwart, ongeveer zo groot. Er komt beweging in de man. Ja, dat is hem. Hij krijgt geen zoen. Bedankt. Opgetogen ga ik terug.
Voor de lunch hebben we nog tijd om het museum te bezoeken. Het is een klein gebouwtje aan het kanaal, 10 minuten lopen in de richting van het dorp. Het is een soort bezoekerscentrum met allerlei wetenswaardigheden over de natuur, maar vooral over de schildpadden. Tortuguero is een natuurgebied waar de zeeschildpadden, ja, die hele grote jongens hun eieren in een kuil op het strand leggen, precies zoals dat ook in Suriname het geval was. Na het entreegeld te hebben betaald krijgen we een video te zien over de schildpadden, het eierleggen en de spurt van de jonge dieren richting zee zoals we op Discovery Channel al zagen. Na de lunch gaan we een boottocht maken in het moerasgebied van het Nationaal Park. Entree 10 Dollar. Het gezelschap van 25 man is over twee boten verdeeld. We stuiven weer een paar minuten over de honderden meters brede hoofdader om dan in wat rustiger tempo in de zijkanaaltjes te belanden. In vergelijking met de Sarapiquirivier glijden we nu over het kalme water. De bezienswaardigheden komen overeen. Een kaaimannetje duikt weg als we hem te dicht benaderen. Dat geldt natuurlijk ook voor diverse ibissen. De reigers in diverse pluimage blijven wat langer zitten voor ze op de wieken gaan. De eerste brulapen die we ontdekken zitten te ver van de oever. Later zien we een andere groep die zich veel beter laat zien. Dat geldt ook voor een groep kapucijnapen. Ze voortdurend aan het eten. Jos schrijft elke dag in het dagboekJos schrijft elke dag in het dagboek
De twee uur zijn veel te vlug om en keren terug op de thuisbasis. Alvorens we naar het dorp gaan om nog wat te winkelen drinken we bij het zwembad nog een pilsje. Een Belgisch echtpaar dat nog aan het begin van hun 4-weekse reis is, komt weer even een praatje maken. De vrouw is reuze geïnteresseerd in wat we hebben ervaren. Verder vraagt ze zich af hoe drie vrienden zo op reis geraken. Ach, dat is toch lief van jullie vrouwen dat ge deze reis zo hebt kunnen maken. Daar zijn we het roerend mee eens.
We slaan het pad in naar het dorp. Bij het schooltje slaan we rechts af het dorp in. Vanmiddag, na het museum, waren we ook al even naar het dorp doorgelopen. Waar we nu rechts af slaan zaten toen een twintigtal leerlingen onder een boom hun schriftelijk werk op te tekenen onder de bezielde leiding van een leraar. Om de hoek zat een groep meisjes volijver hun opdracht uit te werken. Nu zitten we in de schemering rond 6 uur en is de sfeer heel anders.
Na het eten genieten van de avond op ons terrasje voor onze hut. Het is nog heerlijk warm, maar net iets koeler dan vanmiddag. Op het dak horen we iets tikken. We kijken elkaar aan en hebben al gauw door dat het de eerste regendruppels zijn van de velen die nog zullen volgen. De regen deert ons niet. We frissen ons op onder de douche en gaan dan gezellig kaarten op onze veranda en genieten van ons potje bier. Het kaarten en het bier houden op; de regen blijft doorgaan ook als we ‘s nachts het toilet raadplegen, vertelt de regen nog steeds zijn eindeloos verhaal.

 

Vrijdag 19 maart 2010

 

Ons avontuur zit er op. Vandaag reizen we naar San José en morgen vliegen we via Atlanta naar ons Kikkerlandje. Het is een rustige ochtend. Om 9 uur moeten we met onze bagage klaar staan bij de steiger voor de grote boten.
De regen is ons genadig. Op weg naar het ontbijt miezert het nog maar een beetje om daarna in volle kracht toe te slaan. Het geluk is met de dommen. Bij het inschepen houdt de regen z’n gemak. De regen heeft ook nog zijn voordeel. De waterstand is verhoogt. Bagage en toeristen kunnen nu in een boot tegelijkertijd vervoert worden en bovendien hoeven we niet uit te stappen om het ondiepe water te mijden.
Rond half elf komen we op de overstapplaats aan. Ons busje is er nog niet. Later blijkt dat ergens een ongeluk is gebeurd, waardoor de weg is geblokkeerd. Het busje komt zo vertelt onze gids. Dat hebben we vaker gehoord. In de wachtruimte hangen we onze natte poncho’s uit, drinken we koffie en zoeken onze speelkaarten op om een potje te toepen.
2 Uur later beginnen we aan de Costa-Ricaanse massage om een uur later over te gaan op een wat redelijker rijbaan. Het restaurant Rio Danto ligt steeds op dezelfde plaats. Daar staat de lunch al klaar. Een deel van ons gezelschap stapt over op een ander voermiddel om hun reis in Costa Rica voort te zetten. Wij worden met een aantal naar San José gebracht. We stappen vlug in want het regent alweer. Toch hebben we het idee dat de regen milder wordt. Wanneer we de centrale vallei naderen, dat is de vlakte waar San José ligt, zien we al een stukje blauwe lucht en in San José heeft het niet eens geregend.    
Van de middag is nog maar een klein stukje over. Eigenlijk hoeven we ook niets meer. Alle inkopen zijn gedaan. De souvenirs zitten in de koffer. We zitten in hetzelfde hotel als onze eerste dag in San José. Op de binnenplaats drinken we wat. We kijken terug op een lange reisdag vanaf het natte Tortuguero. We hebben deze drie weken toch wel geboft wat het weer betreft. Alleen afgelopen nacht en de eerste nacht in La Fortuna hebben we flink wat regen gezien, maar dat heeft geen invloed gehad op onze excursies.
We lopen de stad in om wat te eten. Eerst moeten we onze dollars nog aanvullen. Op een pleintje weten twee agenten ons te vertellen dat 75 m verderop dollars gepind kunnen worden. Dan zoeken we dat leuke restaurantje weer op waar we de eerste dag ook zijn geweest. Waar was dat ook alweer? Vlak bij een groot gebouw met National in de tekst. Ineens weten we het Museo National en op onze platte grond hebben we het snel gevonden. Nuestre Tierra.
Het is druk in het restaurant. We tellen zo al twee tafels met 25 toeristen met hun begeleiders. Hans en ik kiezen weer voor een visschotel en Louis houdt het , zoals vaak, op een mooi stukje vlees. In het midden van de ruimte is een open plek waar de snelle obers elkaar kunnen passeren. Tot ineens de muziek verandert en de castagnetten het Latijns-Amerikaanse temperament aangeven. De twee dansers verschijnen met hun ritmische bewegingen. Het kan niet uitblijven. De danseressen komen naar voren onder een vurig applaus. De muziek gaat door, de dansers amuseren, de obers lopen af en aan. Het is beren gezellig. Zo’n slot van onze reis hadden we niet bedacht. Het is inderdaad een sfeervol afscheid van een prachtig land. Nog met de muziek in onze oren slenteren we naar onze kamer.
Het is morgen vroeg dag. De taxie staat om 04.30 uur voor de deur. We zullen ons laten wekken door de nachtwaker. We leggen de laatste hand aan onze koffers. Alles moet omgepakt worden. Scharen, flesjes en wat dies meer zij mogen niet in de handbagage. Dat moet dan maar. Soms wordt je wel eens gek van al die regeltjes. Dat zullen we morgen ook wel weer ervaren. In onze boodschappentas zit nog een potje bier. De laatste in Costa Rica. We proosten op de goede afloop van een geweldige reis. De tres amigo’s hebben veel dieren gezien in de diverse oerwouden. Dat kan niemand ze meer afnemen. Elk oerwoud was weer anders en elke belevenis was nieuw. We gaan ervan dromen.

 

 

 

Zaterdag 20 maart 2010

 

Telefoon, de wake up call. Het is half vier. We doen het licht aan en proberen onze ogen te laten wennen. Dan gaat het snel. Binnen een half uur zitten we aan een soort zelfbedieningsontbijt. De taxie is er. Dat kan niet. Aan de balie staat echt een chauffeur. Na veel Spaans en Engels blijft hij voor twee andere gasten te komen. Die chauffeur was dus ook nog niet wakker. We rekenen onze drankjes van gisteren af met onze laatste Colones. De goede taxie brengt ons snel naar het vliegveld. Het feest van het inchecken kan beginnen. Om te beginnen worden we in de verkeerde rij gezet. Daarna stel ik een verkeerde vraag. Delta Air? Daar links en dat blijkt nog niet goed te zijn. Ach, we moeten eerst de taxie, 28 dollar betalen, daar in de hoek. Hans en Louis hebben me niet begrepen en blijven achter. Het misverstand wordt door Louis opgelost. We staan in de goede rij, betalen en keren terug naar Delta Airlines. Het gaat echt niet vlug.
Nu moeten we nog door de douane. Een Amerikaan roept “One mile outside”. We volgen met onze ogen de lange rij en inderdaad moeten we tot zelfs buiten het gebouw achter in de rij aansluiten. We hebben nog een uur de tijd en dat blijkt precies genoeg te zijn. Na de douane kunnen we zo doorlopen naar onze zitplaatsen.
Gelukkig hebben nog een beetje ontbijt gehad vanmorgen. Onderweg krijgen we nog koffie, pinda’s en frisdrank. Dat is genoeg om 3 uur later in Atlanta aan te komen. We kunnen onze horloges 2 uur verzetten. 11.00 uur Costa Rica tijd wordt 13.00 uur US.
We hebben ruim 4 uur de tijd. We gaan vrij snel door de douane. Onze koffers hoeven we niet op te halen. Die gaan rechtstreeks door. Onze handbagage wordt weer nagekeken en vrij snel daarna zijn we in de centrale hal van waaruit alle gates te bereiken zijn. We zoeken iets te eten en pakken dan toch maar een Mac met friet.
Hans pakt zijn telefoon want de afgelopen dagen hadden we geen bereik of was het in Nederland nachtelijke tijd. Dan kunnen nu eindelijk eens met het thuis bellen. De vrouwen komen ons morgen ophalen om 06.30 uur. We hebben nog 2 uur te wachten. Onze centen zijn op, behalve onze euro’s. We improviseren een tafeltje van onze handbagage. We gaan weer toepen. Dat doodt de tijd en verzet de zinnen. Het gaat goed met ons. Moe en voldaan kunnen we terugkijken op een geweldige reis. De tres amigo’s kunnen rust vinden in het kaarten en zijn zich er nauwelijks van bewust dat het voor andere reizigers een merkwaardig schouwspel is. Zijn het 3 broers? Is een vraag zonder antwoord. Maar men vroeg het zich wel af zoals later bleek.
Precies om 18.00 uur US-tijd (23.00 NL) stegen we op uit Atlanta. We hebben de wind mee en landen om 7 uur op Schiphol, een half uur te vroeg. De dames zijn er nog niet en wij zoeken de koffiepot.
Als uit het niets staan er plots 3 dames om ons heen. Hoi en we vliegen elkaar in de armen. We zijn gezond en heelhuids terug.
De verhalen komen los. Costa Rica, een land met 25 % Nationaal Park had veel te bieden. De verschillende regenwouden, De vele watervogels, niet te vergeten de Quetzal, de apen de krokodillen en leguanen. We vertellen door elkaar heen, we blijven vertellen.

 

Het was een prachtige reis die goed verzorgd was door
            Costa Rica online, Riksja Travel.
Er waren goede gidsen en het schema liep als gemeerd. Hotels en maaltijden waren prima. We hebben veel beleefd. Het was een prachtige ervaring.
Niemand neemt ons dit af:
                                         EEN AVONTUUR IN COSTA  RICA